The Sniper

Tytuł: The Sniper ( 神枪手, Shen Qiang Shou)

Kraj: Hongkong

Rok produkcji: 2009

Czas trwania: 90 min

Reżyseria: Dante Lam

Scenariusz: Dante Lam, Wai Lun Ng

Budżet: 30 mln$HK

Obsada: Richie Ren, Edison Chen, Xiaoming Huang, Charmaine Fong, Jack Kao, Bowie Lam, Wilfred Lau

Gatunek: akcja, służby specjalne.

Czarne okulary, spoceni, półnadzy mężczyźni i broń, czyli dlaczego nie każdy może zostać strzelcem wyborowym

Od filmów akcji – zwłaszcza z Hongkongu, nie oczekuję ani oryginalności, ani powalajacej na kolana gry aktorskiej. Wystarczy spójna fabuła, dobre efekty i zapierające dech w piersiach tempo akcji. Niestety próżno szukać tych elementów w The Sniper, zwłaszcza że produkcja ta miała wielkiego pecha w związku z seksaferą jednego z głównych aktorów – Edison Chen. Dla osób niezorientowanych w sprawie należy się kilka słów wyjaśnienia. Otóż w 2008r. do Internetu trafiły zdjęcia Edison Chen’a w niedwuznacznych sytuacjach ze znanymi chińskimi aktorkami. Wybuchł ogromny skandal, w wyniku którego  Edison Chen zrezygnował ze swojej obecności w chińskim show-biznesie. Na nieszczęście reżysera The Sniper– Dante Lam, premiera filmu została przełożona na rok 2009, a większość scen z Edison Chen wycięta. Tak oto powstał mały koszmarek, będący średniakiem kina akcji, a mogło być tak pięknie…

Exiled

1. Dane podstawowe.

Tytuł:  Exiled (Fang zhu, 放逐)

Kraj: Hongkong

Rok produkcji: 2006

Czas trwania: 100 min

Reżyseria: Johnny To

Scenariusz: Kam-Yuen Szeto, Tin-Shing Yip

Obsada: Anthony Wong, Francis Ng, Simon Yam, Nick Cheung, Richie Ren, Roy Cheung, Suet Lam

Gatunek: akcja, sensacyjny, gangsterski.

2. Fabuła.

Makau, rok 1998. Zbliża się czas powrotu tej portugalskiej kolonii do Chin, w związku z tym przestępczy półświatek rozpoczyna walkę o wpływy. Wo to były gangster, który wiedzie spokojne życie z żoną i niedawno urodzonym dzieckiem. Jednak czyny, których dopełnił się w przeszłości nie pozwalają o sobie zapomnieć. Jego dotychczasowy szef- Fay, uznaje go za zdrajcę i zleca jego zabójstwo. Traf chciał, że katami mają być wieloletni przyjaciele Wo. Wo udaje się wynegocjować czas potrzebny mu na ostatnie zlecenie, które zapewni dostatnie życie przyszłej wdowie i sierocie po nim.

3. Muzyka.

Soundtrack całkowicie sprostał moim wymaganiom. Za oprawę muzyczną odpowiedzialny był Guy Zerafa (który współpracował z  Johnny To przy kilku filmach). Wykorzystane kompozycje instrumentalne idealnie scalały się z obrazem i stanowiły przyjemny dla ucha dodatek. Miejscami muzyka wydaje się być wyjęta rodem z jakiegoś westernu, no ale to już taka specyfika filmu.

4. Gra aktorska/Bohaterowie.

Praktycznie wszyscy aktorzy wiarygodnie odzwierciedlili granych przez siebie bohaterów. Jedyne ,,ale” mam do odtwórcy głównej roli, czyli Wo, a mianowicie Nick Cheung (Breaking News). Jego żywiołowość na ekranie wołała o pomstę do nieba, nie uwierzyłam w  wyrażane przez niego emocje. Niestety odstaje od pozostałych członków obsady. Z kolei co do reszty aktorów, to np. w roli Blaze możemy oglądać starego wyjadacza hongkońskich filmów akcji – Anthony Wong (Punished, trylogia Infernal Affairs). Nie będę opisywała każdej postaci z osobna, ponieważ czołowi gangsterzy pozostawili po sobie takie samo wrażenie. Suet Lam (Breaking News, Accident) możemy oglądać w roli Fat (kolejny film, w którym dostał taką ksywkę :P). Blaze i Fat są tymi, którzy mają zlikwidować Wo, natomiast pozostała dwójka –  Tai (w tej roli Francis Ng) oraz Cat (Roy Cheung), to ci, którzy za wszelką cenę będą starali się go ocalić. Czwórka ta jest niczym kowboje znani z filmów o Dzikim Zachodzie – męscy do granic możliwości (typ ,,macho”), nieodłączne atrybuty: pistolet, długi płaszcz, torba i ciemne okulary. Najtrafniejsze określenie jakie na nich znajduję to ,,cool”, pewni siebie, profesjonaliści, honorowi, nieśmiertelni (albo po prostu unikają kul), a przy tym lojalni przyjaźni jaka ich łączy. Z pokaźnej obsady drugoplanowej nie mogłam jedynie znieść policjanta, z którym związany był beznadziejny, wymuszony humor…

5. Wykonanie techniczne.

Przede wszystkim muszę podkreślić świetne zdjęcia. Trudno mi wskazać jedną ulubioną scenę, ponieważ jest ich kilka. Kolorystka nieba w scenach w czymś na kształt kamieniołomu jest bajeczna, a do tego faceci w garniturach i czarnych okularach – majstersztyk. Nie mogłam oderwać oczu od ekranu także przy strzelaninie w nielegalnej klinice, chodzi mi tu głównie o ograniczone oświetlenie i zasłony (!). Liczba strzelanin, nawet jak na kino sensacyjne, jest ogromna. Ciągle się coś dzieje, i chociaż same sceny strzelanin opierają się przede wszystkim na spowolnieniach, to i tak zawsze znajdzie się jakiś element, którym przykuwają uwagę widza (np. wspomniane wcześniej zasłony). To co najbardziej mnie raziło, to proszek zamiast krwi oraz niekończące się magazynki (wystrzeliwali dziesiątki pocisków i nic). Wiem, że brzmi to dziwacznie, ale doprawdy – zamiast rozbryzgującej się krwi widziałam jedynie czerwony proszek…. Swoją drogą tworzyło to ciekawy efekt, no ale krew powinna pozostać w płynnej postaci. Początkowe sceny oczarowały mnie półmrokiem oraz wykorzystaniem świec. Natomiast w końcowej scenie mogli sobie darować tę reklamę RedBull’a (kto widział ten wie o co chodzi).

6. Ogólna ocena.

Exiled to film, który powinien spodobać się męskiej części widowni oraz fanom nowoczesnych nawiązań do klimatu westernów (jest nawet wątek złota!).  Fabuła jest prosta i przewidywalna do tego stopnia, że aż miejscami to boli…Ale produkcja ta broni się świetnymi zdjęciami, muzyką oraz grą większości aktorów. Niewątpliwie dostarcza rozrywki i chyba o to właśnie chodzi, prawda? Postacie są charyzmatyczne i ciężko się nie zainteresować ich losami. Wstawki komediowe nie zawsze były na miejscu, ale ja po prostu nie lubię komedii jako takiej, więc to jedynie skrajnie subiektywne odczucie. Mimo poważnej tematyki to film ogląda się lekko i z przymrużeniem oka np. finałowa scena, gdy bohaterowie po kilku głębszych robią sobie zdjęcia w automacie do zdjęć, by za chwilę uczestniczyć w masowej strzelaninie + puszka po RedBull’u. Główni bohaterowie to świetny przykład prawdziwego oddania i braterstwa w gangsterskim wydaniu. Rozumieją się bez słów, a decyzje, które podejmują pozostawiają losowi (a dokładniej rzutowi monetą). Zaciekawiło mnie ulokowanie akcji filmu w roku 1998, a dokładniej tuż przed zwróceniem Makau Chinom. Według mnie to tak jakby reżyser chciał ukazać, że kończy się pewna epoka, a zaczyna nowa (zwłaszcza w kontekście zakończenia). Można odczuć także silne nawiązanie do znaczenia karmy w życiu człowieka – bohaterowie byli pokrewnymi duszami (na swój sposób), toteż czekał ich ten sam los. Jeśli miałabym określić Exiled jednym zwrotem, to byłoby to: ,,słodko-gorzki film”. Dlatego też ciężko mi go ocenić, no ale skoro już muszę to niech będzie 6+. Polecam wszystkim osobom, które lubią filmy o gangsterach i szukają czegoś co dostarczy rozrywki.

Ocena: 6+/10

Accident

Tytuł: Accident (意外, Yi ngoi)

Kraj: Hongkong

Rok produkcji: 2009

Czas trwania: 89 min

Reżyseria: Pou-Soi Cheang

Scenariusz: Kam-Yuen Szeto, Lik-Kei Tang

Obsada: Louis Koo, Richie Ren, Shui-Fan Fung , Michelle Ye, Suet Lam.

Gatunek: thriller, akcja.

(Nie)przypadkowy film.

Filmy akcji z Hongkongu mają sporo zalet – często trwają zaledwie 90 min i dostarczają rozrywki w najlepszym wydaniu. Tym razem reżyser Pou-Soi Cheang postanowił stworzyć coś innego, ponieważ Accident to nie tylko kino komercyjne, ale także inteligentna rozgrywka głównego bohatera, któremu przyjdzie się zmierzyć z najniebezpieczniejszym przeciwnikiem…sobą samym.

Kwok-fai Ho to tajemniczy mężczyzna o pseudonimie Mózg, trudniący się płatnymi zabójstwami. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wszystkie swoje zlecenia pozoruje na nieszczęśliwe wypadki. Dzięki temu nikt nawet nie podejrzewa, że śmierć osób została skrupulatnie zaplanowana. Z Mózgiem współpracuje trójka bezimiennych osób – kobieta, Wujek i Fatty (odpowiednik polski, czyli Grubas, źle brzmi, więc wolę wersję anglojęzyczną). Sytuacja komplikuje się, gdy kolejne ze zleceń kończy się śmiercią jednego z jego ludzi. Mózg jest przekonany, że nie był to wypadek, a zaplanowane działanie wymierzone w jego grupę.

Po pierwsze chciałabym podkreślić, że sięgnęłam po Accident całkowicie w ciemno, a jedyne co wiedziałam o tej produkcji to to, że gra w niej lubiany przeze mnie Richie Ren (Punished, Breaking News, The Sniper, Exiled). Chyba częściej powinnam dokonywać takich przypadkowych decyzji dotyczących filmów, ponieważ spotkało mnie miłe zaskoczenie.

Jednak za nim przejdę do sedna, kilka słów o bohaterach i aktorach. Głównym bohaterem Accident jest postać grana przez Louis Koo, czyli Mózg. Bohater, który od początku mnie zaintrygował. Poznajemy go jako inteligentnego pomysłodawcę ,,wypadków”, a przy tym perfekcjonistę w każdym calu. Wszystkie morderstwa planuje z największą możliwą dbałością o szczegóły, gdy coś nie jest po jego myśli – bez wahania wycofuje się z działania i wyczekuje dogodnej chwili. Poza jego ,,zawodowym” obliczem widz poznaje szczątki informacji z przeszłości tajemniczego planisty. Dowiadujemy się, że jego żona zginęła w wypadku samochodowym. Zdarzenie to determinuje działania Kwok-fai Ho, który utrzymuje, że takie wypadki nie są możliwe, co próbuje udowodnić poprzez swoją profesję. Louis Koo zrobił na mnie spore wrażenie i odczułam, ze trafiła mu się rola jakby stworzona dla niego. Byłam w stanie uwierzyć we wszystkie jego spiskowe teorie, podobnie jak w jego obłąkane oblicze, gdy zaczyna popadać w paranoję. Pierwsza część filmu nie zwiastuje takiego obrotu zmian, a sam Mózg imponuje swoim opanowaniem i intelektem. Mózg jest święcie przekonany, że agent ubezpieczeniowy Fong czyha na jego życie. Dlatego musi poznać swojego przeciwnika i być krok przed nim. W postać Fong’a wcielił się, wspomniany wcześniej, Richie Ren. Jako że Mózg niejako kradnie całe przedstawienie i występuje praktycznie  w każdej scenie z filmu, to dla Fong’a pozostało niewielkie pole do popisu. Pomimo tego Richie Ren po raz kolejny przekonał mnie do swojego bohatera. Aktorzy drugoplanowi także mnie nie zawiedli. Zarówno Suet Lam jako Fatty, Michelle Ye jako bezimienna kobieta i przede wszystkim Shui-Fan Fung jako Wujek – wypadli bardzo przekonywająco i każda z tych postaci potrafiła zaciekawić mnie swoją osobą.

Oprócz bardzo dobrego występu aktorów wypada podkreślić równie udane wykonanie filmu od strony technicznej. Hongkong jawi się jako nieprzyjazne, trącące stęchlizną miasto, które wypełnia szara masa społeczeństwa. Większość lokacji nie jest dokładnie określona, a to gdzie w danej chwili znajdują się bohaterowie, traci na znaczeniu. W reżyserii widać dbałość o detale i ciekawe ujęcia np. odbicie u okularach umierającego bossa triady, mania Mózgu dotycząca luster i takiego ich ustawienia w mieszkaniu, aby widać było każdy zakamarek. Wrażenie zrobiła na mnie finałowa scena zaćmienia, chociaż była bardzo nierówna. Otóż sam pomysł i kolorystyka są kapitalne – blade odcienie, kobieta w krwistoczerwonej sukience na środku ulicy… Coś cudownego, ale same efekty specjalne przy zaćmieniu Słońca mocno naciągane.

Thrillery z Hongkongu przyzwyczaiły widzów do krwawych jatek, a przynajmniej pokaźnej liczby zużytych pocisków. Na tym tle Accident zaskakuje oryginalnością. Pierwsza część filmu to przyzwoity, klimatyczny thriller, druga nosi znamiona filmu psychologicznego, ponieważ zgłębiamy się w psychikę głównego bohatera i motywy jego działań. Widzimy jak Mózg zatraca umiejętność oddzielenia rzeczywistości od fikcji. Zaczyna postrzegać agenta ubezpieczeniowego jako swojego śmiertelnego wroga i z ukrycia śledzi każdy jego ruch. Dzięki rewelacyjnemu występowi Louis Koo – Mózg jest na tyle przekonywujący, że zmusza widza do zadania sobie pytania o to, czy Mózg ma rację? A może po prostu oszalał? Mocnym punktem filmu jest fabuła, która do samego końca jest nieprzewidywalna. Stosunkowo mała liczba dialogów także jest argumentem za, ponieważ w wielu scenach cisza wyrażała więcej niż zbędne słowa. Podobały mi się ciekawe aranżacje ,,wypadków”, a także obserwacje życia codziennego celów. Zakończenie dobre, chociaż przekombinowane, ale jestem w stanie uznać, że uzupełnia ono tę bardziej ,,niekomercyjną” część filmu (do tego intrygujący znak ostrzegawczy z czarnym kołem – zaćmienie?).

Dla mnie Accident to przejmująca metafora zmagania się z nieprzewidywalnością losu. Przez wzgląd na tragedię jaka spotkała głównego bohatera, za wszelką cenę stara się on przejąć kontrolę nad życiem  i śmiercią. W ten sposób pragnie udowodnić, że nic nie jest dziełem przypadku. Rozpoczyna walkę z siłami, które go przewyższają i okazuje się, że nawet tak wybitny planista nie jest w stanie wszystkiego przewidzieć (zaćmienie). Jego droga ku pogodzeniu się z porażką i rzeczywistością nie jest łatwa. Pomimo niewątpliwych zalet nie jest to film genialny, ale osobiście uznaję go za bardzo dobry. Jest to również świetny materiał na remake i zapewne w końcu się go doczeka. Jedno jest pewne – film ten nie był dziełem przypadku. Polecam.

Ocena: 8/10

Breaking News

Tytuł: Breaking News (大事件, da shi jian, daai si gin)

Kraj: Hongkong

Rok produkcji: 2004

Czas trwania: 90 min

Reżyseria: Johnny To

Obsada: Richie Ren, Kelly Chen, Nick Cheung

Gatunek: akcja, kryminał, sensacyjny.

Breaking News, czyli jak zrobić dobry film akcji.

Przepis na sukces? Prosty – talent reżyserski Johnny’ego To, tysiące wystrzelonych pocisków, sprawdzony schemat policja-przestępcy, dodać kilku niekoniecznie wybitnych, ale przykuwających uwagę aktorów, wszystko wymieszać i posypać szczyptą ironicznego humoru. Uwaga! Grozi 90 minutowym przykuciem do fotela.

Nie od dziś wiadomo, że Hongkong to kopalnia dobrych filmów sensacyjnych. Nie dziwi także przewidywalna fabuła. Otóż po wyemitowaniu na żywo nieporadnej operacji policyjnej ratingi stróżów prawa gwałtowanie spadają. Władze policji, jak nigdy wcześniej, potrzebują widowiskowej i zwieńczonej sukcesem akcji.  Detektyw  Cheung wpada na trop grupy przestępców, a pani podkomendant Rebecca Fong ma dopilnować, aby schwytanie sprawców odpowiednio uchwyciły media.

Film może i nie zawiera nazwisk wyjątkowo utalentowanych aktorów. Mimo to od dłuższego czasu z przyjemnością sięgam po kolejne filmy zarówno z udziałem Richie Ren (Punished, Accident, The Sniper, Exiled), jak i  Nick Cheung. Ten drugi wciela się w postać detektywa Cheung. Jest to typowy glina z kategorii tych, którzy nie przejmują się żadnymi obowiązującymi regułami. Trochę zawiodłam się na jego grze, ponieważ brakowało mi charyzmy u jego bohatera. Oczywiście zrobił swoje, ale według mnie można było pokusić się o lepszą kreację. Sprawa ma się inaczej z Richie Ren’em, który całkowicie zdobył moją sympatię do odgrywanego przez niego bohatera, czyli lidera grupki przestępców – Yuen’a. Ciekawa i najbardziej złożona postać. Z jednej strony jawi się jako bezwzględny zbrodniarz, który na prawo i lewo strzela na ulicach Hongkongu, by za chwilę w fartuchu kuchennym przygotowywać obiad dla zakładników…Filmy akcji są skierowane głównie do męskiej części widowni, dlatego nie zdziwiło mnie obsadzenie w roli pani podkomendant Rebecca Fong, urodziwej Kelly Chen (trylogia Infernal Affairs). Jej bohaterka to kobieta, która ma władzę i świetnie zdaje sobie z tego sprawę. Lodowaty wzrok, twarz wyprana z emocji, nienaganne uczesanie i ubiór – wszystkie te elementy pasowały do jej postaci, jednak czyniło to ją strasznie ,,sztywną”. Zapewne dlatego pod koniec zadziwiła mnie afektem do Yuen’a…Postaci drugoplanowych jest całe mnóstwo. Moją uwagę przykuł Suet Lam jako zakładnik. Jest to prawdziwy aktor-legenda, który zawsze wyłuska ze swojej postaci 150%. Niby mało znacząca postać, acz intensywnie wykorzystał dane mu 5 minut.

Scenariusz nie jest szczytem oryginalności, ale porusza ciekawą kwestię wykorzystywania mediów do budowania wizerunku policji. Rebecca Fong staje się niejako reżyserem, który nadzoruje każdy ruch kamery i właściwe ukazanie operacji policyjnej. To kim są przestępcy i co mogą zrobić zakładnikom staje się sprawą drugorzędną. Najważniejsze by w telewizji wszystko dobrze wyglądało. Z drugiej strony można to odebrać jako satyryczne ukazanie policji, która zamiast skupić się na ratowaniu zakładników woli urządzać sobie telewizyjne show, a w międzyczasie stołówkę przed przejętym przez porywaczy budynkiem mieszkalnym. Oberwało się także przestępcom, którzy jak gdyby nigdy nic, przyrządzają obiad dla siebie i zakładników. Zbędne wydały mi się rzewne sceny ojciec-dzieci, ale były epizodyczne, więc przymknę na nie oko.

Jak już wspomniałam Breaking News nie jest filmem wybitnym, który wnosi coś nowego do gatunku. Ot przyzwoite i wciągające kino akcji. Nie było chwili, w której się nudziłam, a 90 min filmu minęło mi w mgnieniu oka. Otwierająca film scena strzelaniny na ulicy robi spore wrażenie, akcja jest wartka i płynnie brnie do przodu. Pociski wystrzeliwane są w ogromnych ilościach, a same sceny wymiany ognia ogląda się bardzo dobrze. Tutaj oczywiście słowa pochwały dla reżysera Johnny’ego To, który nawet z takiego scenariusza wycisnął ile się dało. Zastosowano kilka elementów uatrakcyjniających obraz, czyli spowolnienia, przedstawianie kilku kadrów na raz, dynamiczna praca kamery nawet w ciasnych korytarzach budynku.

To co mnie rozczarowało, to zakończenie. Po cichu liczyłam na jakiś zwalający z nóg zwrot akcji, ale nic takiego nie miało miejsca. Pomimo to obejrzenie tego tytułu na pewno nie jest stratą czasu. Aktorzy spisali się dobrze, muzyka świetnie oddaje nastrój filmu i przede wszystkim sporo się dzieje. Być może niepotrzebnie tak skupiono się na roli mediów, gdyż odczuwa się brak pointy. Tak jakby twórcy chcieli, aby Breaking News było czymś więcej niż rozrywkowym filmem spod znaku sensacji, a niestety nie jest. Ciekawostką jest fakt, iż jest to pierwszy azjatycki film, który doczekał się swojego remake przez Rosjan. W każdym razie polecam wszystkim fanom gatunku, warto.

Ocena: 7/10

Punished

1. Dane podstawowe.

Tytuł: Punished (Bou ying, 報應, Retribution, 报应)

Kraj: Hongkong

Rok produkcji: 2011

Czas trwania: 100 min

Obsada: Anthony Wong Chau-Sang, Richie Ren, Janice Man, Maggie Cheung Ho-Yee

Gatunek: kryminał, thriller, dramat.

2. Fabuła.

Wong Ho-Chiu jest potentatem na rynku nieruchomości. Zarówno w firmie jak i w domu rządzi twardą ręką. Pewnego dnia zostaje uprowadzona jego córka. W efekcie dziewczyna ginie, a Wong Ho-Chiu wysyła swojego ochroniarza, aby w jego imieniu wytropił i zabił sprawców.

3. Muzyka.

Przyznaję, iż oprawa muzyczna przypadła mi do gustu. Zwłaszcza pod koniec filmu można usłyszeć wiele ładnych instrumentalnych utworów, które dobrze wpasowują się w obraz.

4. Gra aktorska/Bohaterowie.

Po film sięgnęłam przez wzgląd na Anthony Wong Chau-Sang (Infernal Affairs) w obsadzie. Jak się można było spodziewać, nie zawiodłam się. Anthony Wong Chau-Sang wykreował tyrana z krwi i kości. Jego bohater, Ho-Chiu, rozstawia wszystkich po kątach i nikt nie jest w stanie mu się przeciwstawić. Jedynym wyjątkiem jest niepokorna córka – Daisy (w tej roli Janice Man), która zostaje uprowadzona. Ho-Chiu nagle zdaje sobie sprawę z tego, że może stracić ukochaną osobę. Dopiero wtedy zauważa, że błędy  w przypadku wychowania córki powiela również względem syna. Postać pełna dumy, stanowczości i do tego hipokryta. Teoretycznie takich bohaterów nie darzy się sympatią, jednak pod koniec filmu, wraz z dopełnianiem się zemsty, współczułam mu. Tak to już jest, że szanowny pan Wong z przeciętnych filmów potrafi zrobić dobre, a z dobrych bardzo dobre. Niestety w Punished nawet dobra gra aktorów na nic się zdała. Równie dobrze jak Anthony Wong Chau-Sang wypadł Richie Ren, który wcielił się w postać ochroniarza, będącego narzędziem zemsty swojego szefa. Postać Chor bardziej przypadła mi do gustu niż Ho-Chiu. Przede wszystkim za lepsze ukazanie kontrastu pomiędzy jego pracą, a życiem prywatnym. Otóż widać, że nie pierwszy raz pozbywa się ludzi na zlecenie szefa. Można się domyślać, że jest kimś w rodzaju płatnego zabójcy. Mimo to zupełnie nie potrafi poradzić sobie z nastoletnim synem, który pogardza nim. Odniosłam wrażenie, że to najbardziej tragiczna postać w filmie. Generalnie w filmach azjatyckich rzadko kiedy kobiety odgrywają istotne role (zwłaszcza w filmach spod znaku kryminał, thriller), tak samo jest w Punished. Tak czy inaczej podobała mi się rola zarówno Daisy (Janice Man) jako rozkapryszonej bogaczki, która próbuje zwrócić na siebie uwagę ojca, a także postać jej macochy, którą zagrała Maggie Cheung Ho-Yee.

5. Wykonanie techniczne.

Spodziewałam się filmu akcji, ale niestety czystej akcji jest niewiele. Jedynie pod koniec filmu jest kilka scen mordobicia, tortur, ale nie zapadają one w pamięci. Miejscami film wydał mi się niedbały, chociaż wrażenie to wynika raczej ze słabego scenariusza. Większość scen utrzymanych w mrocznym, posępnym klimacie i scenografii. Niepotrzebne były przeskoki w czasie. Chyba lepiej by było dla filmu, gdyby chronologia nie została zachwiana. Za plus uważam piękne (wręcz bajkowe) i surrealistyczne ukazanie jeziora w Boliwii. Można nacieszyć oczy urokami natury.

6. Ogólna ocena.

Pomimo moralizatorskiego tytułu (chiński tytuł oznacza karmę, bądź karę boską), to zabrakło mi sprawiedliwej zapłaty dla Ho-Chiu, który jest ucieleśnieniem aroganckiej dumy. Dobrze ukazano jego charakter, a także hipokryzję, jednak próżno szukać scen, które przekonałyby widza o pokucie głównego bohatera. Odnośnie hipokryzji, to chodzi mi tu głównie o fakt, że zamiast sam się mścić to wysyła swojego ochroniarza, a akt egzekucji ogląda przez telefon, jakby miało to oczyszczać go z wszelkich zarzutów. Niestety wszelkie próby ukazania „wewnętrznej pokuty” ograniczyły się do pseudo-duchowych przeżyć na łodzi z mnichami buddystycznymi i zalatującego kiczem zakończenia. Scenariusz mógłby być lepszy, gdyż chwilami film straszliwie się dłuży. Chyba niepotrzebnie starano się dołożyć do filmu filozofię – o wiele lepiej byłoby skupić się na akcji. Żeby nie było tak, że wszystko w Punished jest na „nie”, to należy oddać twórcom bardzo dobrą grę aktorów i ładny soundtrack. Podobał mi się realizm w postaci zlecenia zabójstwa komuś innemu. W filmach o tematyce zemsty zawsze mnie razi to, że główni bohaterowie okazują się nagle agentami specjalnymi, byłymi policjantami, czy znawcami sztuk walk. Punished to film ze zmarnowanym potencjałem. Niestety nie wnosi nic nowego do poruszanego zagadnienia. Zemsta ukazana jest jako bezcelowe i destrukcyjne działanie, które nie przynosi ukojenia. Czy polecam? Mimo wspomnianych wad – tak. Jeżeli podejść do Punished bez większych oczekiwań, to może skutecznie zająć te 1,5h z życia.

Ocena: 4+/10

Napisy PL