Innocent Love

1. Dane podstawowe.

Tytuł: Innocent Love (イノセント・ラヴ)

Kraj: Japonia

Rok produkcji: 2008

Liczba odcinków: 10

Czas trwania odcinka: 54 min

Reżyseria: Hiromasa Kato, Hiroaki Matsuyama, Mitsutaka Endo

Obsada: Maki Horikita, Yujin Kitagawa, Yu Kashii, Seiji Fukushi, Hiroki Narimiya, Yuki Uchida

Gatunek: melodramat.

2. Fabuła.

Drama przedstawia losy Kanon Akiyama, która jako dziecko straciła rodziców w pożarze. Jej starszy brat został oskarżony o podpalenie i odsiaduje wyrok w więzieniu dla nieletnich. W związku z tym wydarzeniem Kanon jest szykanowana przez okoliczną społeczność, gdyż powszechnie uważa się ją za siostrę mordercy. W końcu dziewczyna przeprowadza się do Tokio, gdzie chce zacząć nowe życie. Zatrudnia się jako sprzątaczka i nawet zakochuje się, jednak przeszłość nie pozwoli tak łatwo o sobie zapomnieć.

3. Muzyka.

Niestety, ale soundtrack jest bardzo ubogi. Oprócz utworu Utada Hikaru – Eternally, który możemy usłyszeć w endingu każdego odcinka (niestety jak to bywa w japońskich dramach przez ending rozumie się końcówkę odcinka z jakaś rozdzierająca serce sceną, a w tle aksamitny głos Utady Hikaru) występuje także kilka powtarzalnych utworów fortepianowych (bo główny bohater jest kompozytorem) i to by było na tyle…

4. Gra aktorska/Bohaterowie.

Pod względem gry aktorów jest bardzo nierówno. Generalnie przyzwyczaiłam się do poziomu gry w dramach (zwłaszcza japońskich czyt. ekspresja), ale na Yujin Kitagawaę nawet moją cierpliwość nie wystarczyła. Źródło problemu leży zapewne także w samej postaci Junyi Nagasaki, ponieważ to mężczyzna z wielkim sercem, który kocha muzykę, dzieci, ludzi itp., a do tego opiekuje się obłożnie chorą narzeczoną, która w wyniku próby samobójczej znajduje się w wegetatywnym stanie. Junya jest dosłownie bez wad, a jego wieczny, dobrotliwy uśmiech na twarzy z każdym kolejnym odcinkiem co raz bardziej działał mi na nerwy, bo był sztuczny i wymuszony do granic możliwości….Co gorsze – jego postać w ogóle się nie rozwija na przestrzeni dramy. W rolę Kanon Akiyamy wcieliła się urodziwa Maki Horikita. Kanon to żeński odpowiednik Junyi, czyli także chodząca niewinna istotka z krystalicznie czystym sercem, której los rzuca pod nogi kolejne kłody. Widz nie ma wyjścia i musi jej współczuć…Nie rozumiałam dlaczego spadło na nią brzemię ,,siostry zabójcy”, przecież straciła rodziców, więc dlaczego to ona ma odpowiadać za czyny brata? (ale rozumiem, że tak jest dramatyczniej). Jej wiara i ufność w ludzi nie zna granic, co pozostali bezlitośnie wykorzystują (jak np. kobieta, z którą pracowała przy sprzątaniu mieszkań). Mimo wszystko uważam, że Maki Horikita pokazała się z dobrej strony, ponieważ jej emocje były wiarygodne bez przesadnej ekspresji. Oprócz głównej pary w dramie występują cztery istotne postacie drugoplanowe, czyli – była narzeczona Junyi, Kiyoka Segawa, w tej roli Yuki Uchida. Postać dla mnie całkowicie obojętna, choć dobrze poradziła sobie z odegraniem scen, w których powoli nawiązywała kontakt ze światem zewnętrznym. Kolejna bohaterka to przyjaciółka Junyi –  Mizuki Sakurai (Yu Kashii), której uczucia oczywiście nie ograniczają się jedynie do przyjaźni. Mizuki to zaborcza i ślepo zakochana kobieta, która zrobi wiele, aby zwrócić na siebie uwagę Junyi. Chyba najciekawszą postacią okazał się być Subaru Segawa, którego zagrał Hiroki Narimiya (Bloody Monday, Bloody Monday 2). Otóż Subaru, podobnie jak Mizuki, kocha Junyę, ale z wiadomych względów ukrywa swoje uczucia i pozostaje jedynie cichym podparciem dla długoletniego przyjaciela. Na tle tragizmów, które działy się w dramie, to właśnie jego postać najbardziej mnie poruszyła, ponieważ wydawała mi się w największym stopniu rozsądna i wiarygodna. Jeśli chodzi o samą grę, to moim zdaniem najlepiej (z całej tej gromady) zaprezentował się Seiji Fukushi jako brat Kanon- Yoji Akiyama. Pierwszy raz miałam z nim styczność, ale pozostawił po sobie dobre wrażenie i dziwię się, że dostaje jedynie role drugoplanowe. Świetnie wypadł w scenach, które wymagały ukazania złości (a łatwo w nich o przesadę).

5. Wykonanie techniczne.

Jak przy większości japońskich dram nie mam większych zastrzeżeń. To co mi się nawet podobało to wnętrze mieszkania Junyi (a może to po prostu wpływ fortepianu? :)).

6. Ogólna ocena.

Innocent Love to typowa japońska drama melodramatyczna. Są przyjaźnie, wielka miłość, która rodzi się w bólach, przeciwności losu, nieodwzajemnione uczucia i  cienie przeszłości. Każdy kogoś kocha, ale oczywiście nie tę osobę co trzeba, przez co mamy jeszcze więcej tragizmu i rozterek. Mimo wszystko do 9 odcinka drama mnie nie nudziła i może nie obejrzałam jej jednym tchem, ale dobrnęłam do końca bez większych zgrzytów. Jednak po 9 odcinku nastąpiła katastrofa w postaci odcinka ostatniego, 10 – tego. Jest tam pewna tragiczna scena, której głupota i brak logiki przyprawiły mnie o salwy śmiechu. Nie wiem jak można tak popsuć całkiem udaną dramę… Tak czy inaczej tytuł ten polecam miłośnikom japońskich produkcji o młodych ludziach, których los nie oszczędza. Postacie nie są rozbudowane, ale jak ktoś lubi takie klimaty to na pewno będzie z nimi sympatyzował. Aktorzy w większości zaprezentowali się przyzwoicie. Fabuła nie jest odkrywcza, ale porusza trudne tematy – homoseksualizm, traumy z dzieciństwa (nie chcę  zdradzać szczegółów, więc niech pozostanie taka ogólnikowa forma), problemy z zaczęciem nowego życia po kilku latach odsiadki (brat Kanon), poszukiwanie sensacji przez mediów. Nie zabrakło banałów jak np. chwile szczęścia Junyi i Kanon. Niestety muzyka jest słaba, ale realizacja stoi na przyzwoitym (dramowym) poziomie. Fani japońskich dram melodramatycznych powinni tu znaleźć coś dla siebie.

Ocena: 6+/10